मी शोभा. एक उच्चवर्गातील आकर्षक स्त्री. मी सुसंस्कृत आणि शालीन आहे असं बरेच लोक म्हणतात. ते बऱ्यापैकी खरेही आहे. मला देणगी लाभली आहे अप्रतिम सौंदर्याची त्यामुळे चाळीशी गाठून सुद्धा सर्व वयोगटातील मर्दानां मी भुरळ पाडू शकते. गोरा वर्ण, घारे डोळे, कमनीय बांधा (36-30-38), दुधाचे कुंभ, सपाट पोट, खोलगट बेंबी आणि नितंबांच्या घागरी अशी वजनदार सौंदर्यवती आहे मी. माझं लग्न झालेलं नाही. ही माझी चूक नसून संयम होता जो मला आता खायला उठू लागलाय. मी कॉलेज वर रसायनशास्त्र शिकवते. ते शिकवताना कितीतरी पोरं माझ्या टंच शरीराकडे वखावखत्या नजरेने बघत असतात. त्यांचं रसायन आतल्या आत उफाळून येत असतं. स्टाफ रूम मधले शिक्षक नजरेने मला नेहमी नागडी करत असतात. त्यांचे तंबू कितीतरी वेळा पाहिले आहेत मी. पण मी दुर्लक्ष करते. मला काहीही कल्पना नव्हती कि माझ्यावर असा काही प्रसंग गुजरणार आहे कि जो माझी सुप्त कामवासना भडकवेल आणि मला एका सुसंस्कृत स्त्री वरून सरळ एक रांड बनवेल.
त्या दिवशी मी खूप निराश होते. माझ्या आयुष्याला काही अर्थच उरला नव्हता. कुणीही जवळचं नव्हतं ज्याला माझ्या असण्या नसण्याने फरक पडणार होता. आधी मला स्वावलंबी असल्याचा एकप्रकारे माज होता पण आता एकटेपणा खायला उठत होता. सकाळपासून पाऊस धो धो कोसळत होता. माझ्या आयुष्याचा आणि जगाचा अंत जवळ आलाय कि काय असंच भासत होतं. दुपारचे 2 वाजले होते आणि माझ्या मनाने उचल खाल्ली. सफेद रंगाचा सलवार कमीज घातला. त्यातून माझे आकार ऊकार व्यवस्थित दिसत होते. कारची चावी घेऊन मी निघाले. कुठे जाणार होते माहित नव्हतं. कार सुरु केली आणि भरधाव वेगाने निघाले. आयुष्याचा शेवट करण्यासाठी कदाचित. सतत पडणाऱ्या पावसामुळे समोरचा रस्ता नीट दिसत नव्हता तरीही मी वेग कमी केला नाही. म्हणता म्हणता मी शहराच्या बरंच बाहेर आले. रस्ता सुनसान होता. 3 वाजत आले होते तरी मावळायला आल्यासारखं वाटत होतं. हा रस्ता खूप खराब आणि अरुंद होता. मला वाट चुकल्यासारखं झालं. तेवढ्यात एक मोठा आवाज झाला आणि गाडी थांबली. मी स्टार्टर दिला पण गाडी सुरु होत नव्हती. खूपदा प्रयत्न केला पण उपयोग नाही. मी आता घाबरले. स्वतःलाच लाखोल्या वाहिल्या. झक मारली आणि बाहेर पडले असल्या मुसळधार पावसात. पाऊस कमी व्हायचं नाव घेत नव्हता आणि गाडीत बसून आता उपयोग नव्हता. कुणाला फोन करायचा म्हटलं तर तिथे नेटवर्क चा थांगपत्ता नव्हता.
मी गाडीतून बाहेर आले. नाईलाजास्तव. पाऊस खूप होता आणि माझ्याकडे गाडीत छत्रीही नव्हती. पावसाच्या टपोऱ्या थेंबात मी भिजू लागले. अंगावरील सफेद सलवार कमीज ओली होऊ लागली. क्षणात मी चिंब भिजले. सगळे कपडे अंगाला चिकटले आणि माझे उंचवटे स्पष्ट दिसू लागले. मी आजूबाजूला पाहिलं. दूरवर एक झोपडी अस्पष्ट दिसत होती. मला थोडं हायसं वाटलं. तशीच पावसात भिजत मी झोपडी च्या दिशेने चालू लागले. जवळ पोहचल्यावर मी दाराजवळ आले. दार उघडंच होतं. आत कुणीच नाही असं वाटत होतं.
“कुणी आहे का घरात” मी आवाज दिला. उत्तर नाही. मी पुन्हा मोठया आवाजात विचारलं. “कोन हाय” असा एक गावरान भाषेत आवाज आला. त्यामागोमाग एक मध्यम वयाचा काटकूळा माणूस बाहेर आला. त्याने जुनाट टॉवेल लपेटला होता आणि छिद्र पडलेली चॉकलेटी रंगाची फुल बनियान घातली होती. सावळा रंग, खुरटलेली पांढरी दाढी, थोडंसं टक्कल आणि पान खाऊन लाल झालेलं तोंड असा त्याचा अवतार होता. त्याची नजर माझ्यावर पडली. पावसाने केलेल्या कमालामुळे माझ्या उन्नत बॉल चा आकार स्पष्ट दिसत होता. सफेद कपड्यांमुळे मुळे आतली ब्रा पण स्पष्ट दिसत होती. कदाचित बोंडे सुद्धा. पोटाजवळ कमीज चिकटल्यामुळे बेंबीची खोली आरामात कळत होती. मी थंडीमुळे थरथर कापत होते आणि माझी मादक काया पाहून तो कदाचित गरम होत होता.
तो : कोन तुमी?
मी : माझी गाडी बंद पडली आहे. पावसामुळे काही सुधरत नाही आहे. आजूबाजूला कुठलीही वस्ती नाही. त्यात तुमच्या घराकडे नजर गेली म्हणून इथे आले.
तो (माझ्या बॉल कडे बघत) : एवड्या पावसातनं कुटं भटकत व्हतात.
मी : अहो मी निघाले तेव्हा एवढा नव्हता पाऊस. अचानक वाढला आणि त्यात गाडी बंद पडली.
तो : हितं आसपास काय नाय बगा. तुमाला मॅकेनिक आनायला लागल शिटीतून.
मी : आता कसं जाऊ शकते मी. इथे नेटवर्क पण नाही मोबाईल ला.
तो मला एका वैश्येसारखं न्याहाळत होता. त्याची भेदक नजर माझ्या पारदर्शक ड्रेस मधून प्रत्येक उंचवट्याची पाहणी करत होती. मी स्वतःला आरश्यात कितीदा नागडी बघितली आहे. त्यामुळे पारदर्शक भिजलेल्या ड्रेसमध्ये मी काय बॉम्ब दिसत असेन याची कल्पना होती मला.
तो (टॉवेल वरून लंड कुरवाळत) : मग थांबा आज हितं. तसं बी सूर्य मावळाय आलाय.
मला तो घाणेरडा माणूस नजरेसमोर सहन होत नव्हता आणि एकीकडे दुसरा पर्याय ही दिसत नव्हता. त्यात मी पूर्ण ओलीचिंब झाले होते आणि गार वाऱ्यामुळे सर्व अंग थरथरत होतं. मी असंही वैतागूनच बाहेर पडले होते म्हणून मग जे व्हायचं ते होऊ दे असं ठरवलं.
मी : ठीक आहे. तुम्ही म्हणताय ते बरोबर आहे पण मला जरा भीती वाटतेय.
तो (लवडा पकडूनच) : कसली भीती? काय कालजी करु नका. उद्या पाऊस थांबला कि निगा.
मला एक वेगळीच धाकधूक लागली होती पण मी माझ्या रोजच्या जीवनाला आधीच कंटाळले होते त्यामुळे आता कुठल्याही ऍडव्हेंचर साठी तयार होते.
तो : तुमाला खूप थंडी वाजत आसल. मी गरम पानी देतो आंघुलीला. या. मागं मोरी हाय.
त्याच्यामागे चालत मी झोपडीच्या मागे मोरीजवळ आले. मोरी कसली? छोटं खोपटं होतं ते. दरवाजा नसलेलं.
तो : हितं करा अंघोल.
मी चकीत झाले. छाती एवढ्या उंचीचं खोपटं होतं ते आणि बाकी सर्व उघडं. ते ठिकाण निर्जन होतं हे बरोबर पण तिथे अंघोळ करणं म्हणजे उघड्यावर अंघोळ करण्यासारखंच होतं. मला एक प्रकारची भीती वाटत होती आणि त्याचबरोबर कमालीची उत्तेजना. दुपारचे 4 वाजत होते आणि ढगाळ वातावरण असल्यामुळे बाहेर बऱ्यापैकी का होईना उजेड होता.
तो : बाई, तुमी सगले कपडे काडा. मी गरम पानी घेऊन येतो.
मी : ठीक आहे.
तो पाणी आणण्यासाठी आत गेला. मी त्या मोरीत शिरले आणि एक एक कपडा काढू लागले. का कुणास ठाऊक पण मला त्या परपुरुषासमोर कपडे काढण्यास जास्त वावगं वाटत नव्हतं. कि मी ते उत्तेजनेपोटी करत होते कुणास ठाऊक. मी कपडे काढले आणि आता फक्त ब्रा पॅंटी वर होते. भिजल्यामुळे सफेद ब्रा मधून माझी गुबगुबीत कबुतरं आणि त्यांच्या चोची ठळक दिसत होत्या. सफेद पॅंटी मधून काळ्याभोर झाटांचा झुबका बाहेर डोकावत होता. मी थोडी अवघडून उभी होते तेवढ्यात तो पाण्याची बादली घेऊन आला. त्याची नजर माझ्यावर पडताच तो थबकला. मोठ्याल्या डोळ्यांनी तो माझ्या मादक शरीराचं निरीक्षण करत होता. त्याच्या तोंडातून लाळ टपकू लागली. माझी गुबगुबीत कबुतरं त्याला खुणावत होती. आव्हान देत होती. त्यांच्या ताठरलेल्या चोची स्वतःला पिरगाळून घेण्यास सज्ज होत्या. त्याची हैवानी नजर माझ्या प्रत्येक अवयवाचा ठाव घेत होती. त्याने बादली खाली ठेवली आणि टॉवेलमध्ये हात टाकून सोटा चिवडू लागला.
तो : बाई, सगले कपडे काडा. हितं कोन नाय बगायला तुमाला.
असं बोलून तो वाट पाहू लागला मी त्याच्यासमोर नागडी होण्याची. माझेही हात ब्राच्या स्ट्रीपवर जाऊन पोहचले.
मी : अहो पण माझ्याकडे दुसरे कपडे नाही आहेत घालायला.
तो (गोटया चोळत) : मग नागडीच ऱ्हावा. त्याला काय होतय. हाहाहा. नाय म्हंजे माज्याकडं असतील दुसरे कपडे. देतो तुमाला.
मी : लेडिज कपडे आहेत तुमच्याकडे?
तो : नाय वो. टीशर्ट आनी लुंगी देतो तुमाला जुनं असलं तर.
मला त्या परिस्थितीत काहीही चालण्यासारखं होतं. तो वाट बघत होता. मी ब्रा चा स्ट्रॅप काढला आणि उतरवून बाजूला ठेवला. क्षणात ती दोन्ही गोंडस कबुतरं मोकळी झाली. माझी टंच छाती त्याच्यासमोर पूर्ण उघडी होती. ते तोतापुरी रसाळ आंबे बघून त्याच्या तोंडाला आणि लंडाला पाणी सुटलं. मी खाली वाकून पॅंटी काढायला लागले. माझे रसाळ आंबे प्रत्येक हालचालीप्रमाणे लयबद्ध डोलत होते. पॅंटी काढून मी त्या घाणेरड्या माणसापुढे पूर्ण नागडी झाले. आयुष्यात पहिल्यांदा माझ्या गोऱ्या नागड्या शरीराचं दर्शन कुणी पुरुष करत होता. माझ्या झुबकेदार काळ्याभोर झाटा बघून तो अवाक झाला.
तो : नागडी काय झवाडी दिसतेस गं तू. रांड वाटतेयस माजलेली.
त्याच्या तोंडून माझ्यासाठी ते उच्चार ऐकून खरं तर माझी पुची पाझरायला लागली पण माझ्यातली सोज्वळता अजून तग धरून होती.
मी : अहो, काय बोलताय तुम्ही? मी त्यातली नाही आहे.
तो : ते जरा चुकून तोंडातून निगालं पन खरंच तुमी लय झवाड्या दिसताय. एवडी झ्याक नागडी बाय कदी बगितली नाय.
आता त्याने टॉवेल मधून त्याचा लंड बाहेर काढला आणि चोळू लागला. त्याचा काळा नाग सहा इंच लांब वाटत होता, ते ही न उठताच. लांब आणि जाडजूड लंड बघून माझी हालत खराब झाली. मी नकळत त्याचा लंड बघून माझी पुची चोळू लागले. माझी एवढी वर्ष झोपलेली कामवासना त्या गलिच्छ माणसाने जागृत केली. तरीही मी माझ्या सोज्वळतेला अजून जाऊ नव्हते दिले.
मी : अहो, तुम्ही काय करताय हे? प्लीज असं काही करु नका माझ्यासमोर.
तो : मी अजून काय केलंच नाय. तू कर ना अंघोल.
तो आता एकेरीत बोलत होता आणि त्याचा लवडा आकारात येत होता. मी त्याला आणि त्याच्या लवड्याला बघून पुची चोळत अंघोळ करू लागले. त्या बादलीतल्या पाण्यापेक्षा जास्त मी गरम होते. त्याचा काळा नाग फणा काढून तयार होता. आता तो जवळजवळ 8 इंच लांब वाटत होता. आता माझी अंघोळ झाली होती. मी मुद्दाम लवकर आटपली.
मी : मला कपडे देताय ना घालायला?
तो (लवडा चोळत) : इसरलोच. आलो थांब.
असं म्हणून लवडा चोळतच तो आत गेला आणि कपडे घेऊन आला. एक फाटका टीशर्ट आणि लुंगी होती ती. ठिगळं पडलेली. त्या कपड्यांचा घाण वास येत होता पण तरीही मी ते घातले. माझ्या लक्षात आलं की तो टीशर्ट मला खूप फिट होत होता. माझे उन्नत बॉल त्याच्यात मावत नव्हते. त्यात तो छातीजवळ डाव्या बाजूला थोडा फाटला होता. त्यातून माझा गोरा बॉल थोडा अधिक दिसत होता. त्यावर त्या लुंगीमधून माझ्या भरगच्च घागरी जास्तच बाहेर दिसत होत्या. मी ते कपडे अंगावर चढवले आणि झोपडीत जायला सज्ज झाले. माझ्या पुचीत कमालीची आग लागली होती पण एकीकडे माझं सोज्वळ मन मला समजावत होतं की चुकीचं पाऊल उचलू नकोस. मी त्याच्या मागोमाग झोपडीत आले. अंघोळ केल्यामुळे फ्रेश वाटत होतं आणि थंडीही कमी झाली होती. त्याउलट त्याचं अजस्त्र हत्यार बघून बरीचशी गरम झाले होते मी.
तो : ये झवाडे. बस हितं. तुज्यासाटी चाय टाकतो गरम.
त्याने मोडक्या खुर्चीकडे इशारा केला. तो आता मला रांडच समजू लागला होता. मला ही ते आवडत होतं का कुणास ठाऊक. मी मोडक्या खुर्चीवर बसले. तो खाली चु्लीजवळ बसून पातेल्यात पाणी गरम करत होता. गुडघ्यात बसल्यामुळे टॉवेलमधून त्याचा काळा नाग आणि गलेलठ्ठ गोटया खाली लोंबत असलेल्या माझ्या नजरेस पडल्या आणि पुचीत एक चमक गेली. पटकन जाऊन त्या नागाचा फणा तोंडात घेऊन सगळं विष पिऊन टाकावं असं वाटत होतं पण मी वाट बघू लागले तो कसा चढतो माझ्यावर याची. माझ्या सोज्वळ मनाने केव्हाच शरणागती पत्करली होती. आता उरला होता तो फक्त पुचीतला ज्वालामुखी.
तो : खरंच झवाडे. तुज्यासारकी रांड बाय कदी बगायला नाय मिलाली मला. तुला गरम चाय देतो आनी मग तुजी गरम पुची घेतो.
असं म्हणून तो गोटया चोळू लागला.
मी : अहो असं नका बोलू. मी तशी नाही आहे.
तो : तू नसशील गं तशी पन मी तसाच हाय. तुज्यासारकी भरलेली रांड दारात चालून आली हाय ती पन असल्या पावसात. चोदल्याशिवाय कशी सोडू तुला.
मी : माझी अब्रू जाईल हो. प्लीज असं नका करू.
तो : काय नाय अब्रू जात. कोनाला काय कलनार नाय. आनी मला म्हाईत हाय तुला पन तेच पायजे. अंगोल करताना तुला पुची चोलताना बगितलाय मी.
मी पुढे काहीच नाही बोलले. तो खरं बोलत होता. तोपर्यंत काळा चहा तयार होता. त्याने 2 फुटक्या कपात चहा ओतला आणि मला चुलीजवळ बोलावलं.
तो : रांडे, पाय फाकवुन बस माज्यासारकी. तुजी केसाल पुची दिसू दे मला.
मी नाही नाही म्हणत पाय फाकवुन बसले त्याच्यासमोर. माझी केसाळ पुची तो टक लावून बघत होता. क्षणात त्याने उजवा हात पुढे केला आणि माझ्या पुचीवरला केसांचा झुबका मुठीत पकडला. “आऊच” मी ओरडले. तो माझ्या झाटा मुठीत भरून हळू हळू ओढू लागला.
तो : झवाडी, केवड्या झाटा वाडवून ठेवल्यायस.
मला त्याचा तो अकस्मात हल्ला अपेक्षित नव्हता पण त्यामुळे मी प्रचंड उत्तेजित झाले. वेदना होत असताना पण मला त्याची आक्रमकता आवडली. तो हळू हळू माझ्या झाटा ओढत होता आणि त्यामुळे 4-5 केस तुटले पण माझी पुची पाझरतच होती. क्रमशः